Βρέθηκε το 1999 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη σε δωμάτιο του κτηρίου Ζ (φάση 4ου-5ου αι. μ.Χ.). Πρόκειται για πολυγωνικό κρίκο από ταινιωτό έλασμα με λεπτές εγχαράξεις στις ακμές. Εντάσσεται στην κατηγορία των δαχτυλιδιών γάμου (βέρα, annulus pronubus) και πιθανότατα ανήκε σε γυναίκα.

Το έθιμο της ανταλλαγής δαχτυλιδιών ως επικύρωση του γαμήλιου συμβολαίου ανάγεται στη Ρωμαϊκή εποχή. Αρχικά δαχτυλίδια γάμου φορούσαν μόνο οι γυναίκες, ωστόσο από τον 3ο αι. μ.Χ. υιοθετήθηκαν και από τους άνδρες. Τα γυναικεία ήταν από ασήμι, το μέταλλο της Σελήνης, ενώ τα ανδρικά από χρυσό, το μέταλλο του Ήλιου. Το γαμήλιο δαχτυλίδι το φορούσαν στον παράμεσο του αριστερού χεριού γιατί πίστευαν ότι μία φλέβα ένωνε το δάχτυλο αυτό με την καρδιά.